வாதை

சபித்துக் கொண்டு

பிரேதக்களை படிந்து

நாளையின்

வேதனைகளை துருவிக்கொள்ளும்

சாத்தானுடன் புணர்ந்த நாள் முதல்

கட்டவிழ்க்கப்பட்ட காலங்களில்

தூக்கியெறியப்பட்ட

தனக்கான விதையில்

எஞ்சிய நம்பிக்கையைத்

தேடி அலுத்துக் கொள்ளும்

நியாயம் கற்பிக்கும் 

மூர்க்கமான

வாழ்வியல் நோக்குகளை

ஆழம் கப்பிய தெளிவில்லா விசும்பிலும்

இருளின் நீண்ட அமைதியிலும்

ஓலமின்றி நிசப்தமாய்
அறையும் நெருடலிலும்
குத்திட்டு நிற்கும்

பார்வையில் 

அங்கலாய்த்து அலைக்கழிக்கும்

வாழ்வியல்

சலித்துப் போன பாதைகளில்

தள்ளி விடப்பட்ட

அகாலமான பெரும் பாழில்

காலத்தால் வெட்டப்பட்ட சிறகுகளை

பறத்தி வீழ்ந்து

துடித்துக் கொண்டிருக்க

நாற்றம் பிடித்த மனிதமோ

பாழின் 

நிரந்தரமான மலக்குழியில்....