தஸ்தாவெய்ஸ்கிக்கு கடிதம்

சிலுவை சுமக்க ஆயத்தப்பட
துக்கங்களை பிச்சையெடுக்க
புண் ஒழுக்கும் சீழாய்
மனிதன் நிற்கும் கீழ்மையின்
விளிம்பு படியில்
சோகம் கப்பிக் கொண்டு
அணைக்கும் கிறுஸ்து
தன் புண்ணுக்கும்
இதயம் நாடும் மர்மம்
அழிகின்ற ஒவ்வொன்றும்
வசீகரிக்கும் விசித்திர முடிச்சுகளில்
நித்தியமாய்
ஆன்மா அம்மையைத் தேடுகையில்
வன்புணர்வுக்கும்
உடலில் வீழும்
எண்ணிலடங்கா
சர்ப்பங்கள் தன்னைத்தானே
விழுங்கும் காலவெளியில்
வெளிறிப் போன முகத்துடன்
மனிதனிடம்
கிறுஸ்துவை நாடி
அந்த மழை நனையும் இருள் குகையில்
நீ மட்டும் நிற்கின்றாய்!